Μετα το Γεγονός - Μέρος 3ο

Δεν είναι παράξενο που ο Κουρτ βρήκε τη λύση και σε αυτόν τον γρίφο. Το επόμενο μεσημέρι, στη διάρκεια του γεύματος, εξήγησε στη σύζυγο τη λογική με την οποία έφτασε στην απάντηση. Της άρεσε πολύ να παρακολουθεί τον σύζυγό της να εξηγεί τις σκέψεις του. Πέρα από την ηλικία, δεν είχε ούτε την ανάλογη πνευματική καλλιέργεια, με αποτέλεσμα να θαυμάζει υπέρμετρα τον τρόπο με τον οποίο ο Κουρτ απλοποιούσε τον κάθε γρίφο και έκανε κατανοητή τη λύση στο ακροατήριό του. Στη συγκέντρωση (στου Νέστορα) το επόμενο βράδυ, επανέλαβε την εξήγηση για να γίνει κατανοητή σε όλους τους άνδρες του Κάτω Χωριού. Η κυρία Favr ανήκει αδιαμφισβήτητα στην Α πληθυσμιακή ομάδα του Σμάλιν ενώ για τον κύριο Favr δεν μπορούμε να γνωρίζουμε -αυτή είναι η απάντηση.

Αν φαίνεται παράξενο στον αναγνώστη το γεγονός οτι δεν υπήρχαν άλλοι που να καταλήγουν στις απαντήσεις, αυτό οφείλεται σε σημαντικό βαθμό στην βεβαιότητα που είχε πλέον κάθε κάτοικος οτι "ο Κουρτ θα μας το λύσει κι αυτό" κι έτσι δεν πολυασχολούνταν σοβαρά με την -πολύ σημαντική για το χωριό- επιδίωξη της επίλυσης. Αυτή η νωθρότητα με την οποία αντιμετώπιζαν οι άνδρες τις δοκιμασίες δεν είχε περάσει απαρατήρητη από τον κλητήρα, πράγμα που θα φανεί στη συνέχεια. Ο αναγνώστης ενδέχεται να μπερδεύεται επιπλέον από την εμμονή του αφηγητή να αναφέρεται αποκλειστικά στους άνδρες του Κάτω Χωριού χωρίς καμιά αναφορά στις συζύγους και τα τέκνα (πέραν της οικογένειας του Κουρτ την οποία έχουμε περιγράψει σε χονδρές γραμμές λόγω της ιδιότητας του πρωταγωνιστή της ιστορίας που φέρει ο αρχηγός της). Ο αφηγητής θα προσπαθήσει να εξηγήσει συνοπτικά σε αυτό το σημείο την δομή της κοινωνίας του Κάτω Χωριού προκειμένου να αποσαφηνιστεί και αυτό το ομιχλώδες σημείο της ιστορίας.

Η κοινωνία του Κάτω Χωριού ήταν κατά βάση πατριαρχική. Οι ρόλοι των μελών της οικογένειας ήταν διακριτοί και σεβαστοί απ' όλους. Οι άνδρες ήταν κυρίως υπεύθυνοι για τις βαρύτερες εργασίες με τις γυναίκες να βοηθούν στις πιο ελαφριές (πχ. στο άρμεγμα των αγελάδων) και να έχουν σαν βασικό καθήκον να μεγαλώνουν με στοργή τα παιδιά και να φροντίζουν το σπιτικό. Τα παιδιά ελάμβαναν τη βασική μόρφωση από τους ευσυνείδητους δασκάλους του σχολείου και τις πρακτικές γνώσεις για τις γεωργικές και κτηνοτροφικές εργασίες από τους πατεράδες τους. Όσον αφορά στις διοικητικές διαδικασίες, τα πράγματα λειτουργούσαν με απλό πλην δημοκρατικό τρόπο. Υπήρχε ο Πρώτος Κύκλος στον οποίο οι εκλεγμένοι αντιπρόσωποι διαχειρίζονταν τα δημόσια πράγματα και νομοθετούσαν δια βοής και με βάση την αρχή της πλειοψηφίας. Επίσης, υπήρχε και ο Δεύτερος Κύκλος του οποίου τα μέλη δίκαζαν και καταδίκαζαν οδηγούμενοι από τα νομοθετήματα του Πρώτου Κύκλου. Δικαίωμα του εκλέγεσθαι είχαν μόνο οι άντρες άνω των 23 ετών ενώ δικαίωμα του εκλέγειν όλοι οι κάτοικοι (άντρες και γυναίκες) άνω των 16 ετών.

Η ιδιαίτερα ισχυρή κοινωνική αλληλεγγύη και η σχεδόν ανύπαρκτη εγκληματικότητα (απότοκα και τα δύο του Γεγονότος και του δραματικού μετασχηματισμού της ψυχολογίας των ανθρώπων που επέζησαν) καθιστούσαν πρακτικά αχρείαστο τον Δεύτερο Κύκλο ο οποίος υπήρχε -σύμφωνα με την άποψη που επικρατούσε- "διότι ποτέ δεν ξέρεις ποιός δαίμονας θα κουρντίσει τον ήρεμο άνθρωπο". Η αμέριστη εμπιστοσύνη και ο σεβασμός που όριζε τις σχέσεις των κατοίκων είχε καταστήσει πρακτικά ανίσχυρη ακόμα και την ιδιότητα του νομίσματος του χωριού ως μοναδική επίσημη ανταλλακτική αξία αφού, στην καθημερινή πρακτική, ανταλλάσσονταν αγαθά με αγαθά ή με υπηρεσίες (ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι εκείνη η οικογένεια που προσέφερε φρέσκα λαχανικά για ένα χρόνο σαν πληρωμή προς τον δάσκαλο για την θεωρητική εκπαίδευση του γιου).

Τέλος, μέσα σε αυτή την ιδιόμορφη κοινότητα με τις κομμουνιστικές συνήθειες, την χριστιανική ηθική και την δημοκρατική διοίκηση, οποιοδήποτε αγαθό μπορούσε να αποκληθεί πολυτέλεια (και σε αυτή την κατηγορία ενέπιπταν όλα τα αγαθά που δεν παράγονταν από τους κατοίκους στα γεωγραφικά πλαίσια του Κάτω Χωριού), είναι προφανές οτι προερχόταν από τις προσφορές των Συμβούλων του Επάνω Χωριού. Σε αυτά τα τελευταία, κάποιες -σπάνιες- φορές συμπεριλαμβάνονταν και ορισμένες μικρές τεχνολογικές ευκολίες όπως πρόχειρα ηλεκτρονικά συστήματα ασύρματης επικοινωνίας εμβέλειας μερικών δεκάδων μέτρων. Αυτά τα ιδιαίτερα αγαθά διαμοιράζονταν από τον Πρώτο Κύκλο όσο το δυνατόν δικαιότερα ανάμεσα στα νοικοκυριά.

Εκείνο το σούρουπο, ενώ είχε μόλις περάσει μια από τις συνηθισμένες μπόρες που τόσο πολύ αγαπούσαν οι κάτοικοι του χωριού, ο Κουρτ ξεκουραζόταν δίπλα στη σόμπα της κουζίνας, έχοντας στο πλάι του τη σύζυγο και στην αγκαλιά την όμορφη θυγατέρα του. Αν και παραξενεύτηκε που κάποιος του χτύπαγε την πόρτα τέτοια ώρα, δεν βιάστηκε να σηκωθεί με αποτέλεσμα, όταν τελικά άνοιξε, να βρει μονάχα ένα νοτισμένο φάκελο στο κεφαλόσκαλο χωρίς κανένα ίχνος του αγγελιοφόρου. Με προσοχή για να μην ανησυχήσει τη σύζυγο, άνοιξε το φάκελο και διάβασε το λακωνικότατο μήνυμα: "Κάτω από το καλάθι που μαζεύετε τις θρούμπες, θα βρεις ένα φάκελο. Αυτός ο γρίφος είναι μόνο για σένα. Αποτελεί μια γραφειοκρατική διαδικασία για να δικαιολογήσουμε την επιλογή σου. Δεν έχω αμφιβολία οτι θα ανταποκριθείς. Την επόμενη φορά που θα κατέβω θα μου δώσεις την απάντησή σου. Υπογραφή> ο Κλητήρας."

Χωρίς να έχει πολυκαταλάβει, ο Κουρτ έτρεξε στο καλάθι, το ανασήκωσε, βρήκε το φάκελο και τον άνοιξε. Με μια μικρή ανατριχίλα, διάβασε όρθιος το (τυπωμένο!) έγγραφο:

Σε ένα αποκρυφιστικό μοναστήρι της Αλμεράγια, οι μοναχοί συγκεντρώνονται κάθε πρωινό, σχηματίζουν ένα κύκλο και προσεύχονται. Κατά τη διάρκεια της προσευχής αλλά και καθ’όλη τη διάρκεια της ημέρας απαγορεύεται να ανταλλάξουν οποιαδήποτε κουβέντα (ή νεύμα). Επιπλέον, τα κελιά της μονής δεν διαθέτουν καθρέφτες και είναι αδύνατον για κάθε «ένοικο» να δει την εικόνα του με οιονδήποτε τρόπο. Κάποια των ημερών εμφανίζεται ο Θεός και θέτει τους μοναχούς προ των ιερών ευθυνών τους. «Ορισμένοι από εσάς έχετε αμαρτήσει. Αύριο το πρωί κάθε αμαρτωλός θα εμφανίσει μια κόκκινη βούλα στο μέτωπό του. Προκειμένου να σωθούν οι αδελφοί σας, κάθε ένας που αντιλαμβάνεται οτι ανήκει στους αμαρτωλούς οφείλει να θέσει τέλος στην επίγεια ζωή του», τους είπε. Ως αναμενόταν, την επόμενη κάποιοι εκ των μοναχών είχαν εμφανίσει τη βούλα. Το ενδέκατο πρωινό μετά την παρουσία Του, το μοναστήρι είχε καθαρίσει από τους αμαρτωλούς και ο κίνδυνος της θείας τιμωρίας είχε εκλείψει. Ένα ερώτημα μόνο απέμενε για να μας θυμίζει την ιστορία των μοναχών της Αλμεράγια: Πόσοι θυσιάστηκαν για τη σωτηρία της Ιεράς Μονής;

Συνεχίζεται...