Στα 47 χρόνια που έζησε εκεί, οι μόνες πιθανές αλήθειες για το άτομό του μπορούν να θεωρηθούν όσες ο ίδιος ξεστόμισε σε σπάνιες εξομολογήσεις του. Δηλαδή καμία. Όταν αντιλήφθηκε πως η αξία της ζωής στην Άγρια Δύση είναι τόσο φτηνή όσο μια αδέσποτη σφαίρα, αποφάσισε να κάνει αυτό που θα του την εξασφάλιζε για όσο το δυνατόν περισσότερο. Υιοθέτησε το επώνυμο της Γαλλίδας μητέρας του και έγινε μπάρμαν στο δικό του λιθόχτιστο σαλούν σε μια ήσυχη κωμόπολη. "Τι κοινότυπη ιστορία...", θα σκέφτηκες μόλις τώρα ανυπόμονε αναγνώστη. Ο φίλος σου ο Τzaki όμως, που ξέρει, σε πληροφορεί πως ο Buzz Presveille έγινε υπέρτατος μύθος. Φρόντισαν για αυτό οι συμπολίτες του και τα αποτελέσματα της παραξενιάς του.
Ο Buzz αγάπησε να ποτίζει αλκοόλ και να γυαλίζει ποτήρια. Αρνήθηκε να αποτυπωθεί σε άγαλμα αλλά, αν αυτό είχε ποτέ συμβεί, θα κρατούσε σίγουρα μια πετσέτα και ένα μπουκάλι καλό μπέρμπον. Ο Buzz, πληροφοριακά, δεν αγάπησε τίποτα άλλο. Ειδικά τους τσαμπατζήδες και τους "καλούς πελάτες". Γιατί αυτοί οι δύο τύποι "υπανθρώπων", όπως έλεγε, επιζητούσαν το κέρασμα. Έτσι άρχισαν όλα.
Την εποχή που ήταν να χτιστεί ο υπερσιδηρόδρομος, δεκάδες μικρές πόλεις έριζαν για ένα σταθμό και λίγη από τη δόξα του. Η επιτροπή αξιολόγησης καλοπερνούσε από πόλη σε πόλη, δεχόμενη αμέτρητα κεράσματα και δώρα σαν ελάχιστη προσπάθεια επηρεασμού. Όταν κάποτε βρέθηκαν στην κωμόπολη του Buzz, ο δήμαρχος έκανε οτιδήποτε μπορούσε για να τους αποτρέψει από το σαλούν του. Φευ! Το λιθόχτιστο τους έθελξε και κατανάλωσαν ασύστολα σαμπάνιες, ουίσκι και μεζέδες αρίστης ποιότητας. Όταν, αδιάφοροι, αποπειράθηκαν να φύγουν, ο Buzz που μέχρι τότε ανέμελα γυάλιζε τα ποτήρια, σάλταρε ως την πόρτα και ζήτησε "208 bucks gentlemen, only cash please". O κόσμος τρόμαξε και φοβήθηκε το σαματά μα ο μάγκας ο Buzz όχι μόνο πήρε τα 208$ ακατέβατα αλλά εξασφάλισε και τη διέλευση του σιδηροδρόμου. Διότι όπως είπε ο πρόεδρος του συμβουλίου ¨from aaaall the States duuuuude, only in this f´cken toooown I saw a maaaan wiv baaaalls¨.
Κάτι ανάλογο συνέβη και με τον Χίνγκθαμ Ουιντερμπότομ, το βασιλιά του λιγνίτη που αλώνιζε την περιοχή για να εγκαταστήσει την αυτοκρατορία του και από εκείνη τη μέρα αγόρασε το διπλανό κτίριο και έπινε καθημερινά στου Buzz. Εννοείται πως τα ακούμπαγε ανελλιπώς.
Ο τρομερός Jesse James όχι μόνο εξόφλησε αλλά άφησε και δώρο το καπέλο του ενώ ο Ουάσινγκντον, ο γνωστός, αναφώνησε εκεί τον περίφημο λόγο του περί αξιοκρατίας όταν κλήθηκε να πληρώσει κατά τη διάρκεια της πρώτης προεκλογικής περιόδου. Ανάμεσα σε άλλους που έβαλαν το χέρι στην τσέπη ενώ αποπειράθηκαν να φύγουν "κυριλέ" ήταν οι αδερφοί Ντάλτον μετά απ' την ληστεία της τοπικής τράπεζας, ο Λούκυ Λουκ που πέρασε μια μέρα μετά κυνηγώντας τους Ντάλτον και ο "πολύς" Μπίλυ Δε Κίντ που από τα νεύρα του πυροβόλησε 37 παράθυρα με ένα εξάσφαιρο. Όλα όμως αφού είχε φύγει απ' του Buzz κρατώντας για πρώτη φορά στο χέρι του απόδειξη "κατάθεσης" 78$.
Τον ίδιο χαρακτήρα επιφύλασσε για τις κυρίες των τιμών και τις αλανιάρες, τις τραγουδίστριες, τις ζόρικες και τις πεταλουδίτσες, τις ομορφούλες και την Καλάμιτυ Τζέην. "Όλα έχουν την τιμή τους και το ποτάκι σας 3.60$ αγαπητή" τις φλέρταρε, χαρίζοντας το - τουλάχιστον cool - χαμόγελό του.
Μια φορά, ένας μεγάλος μάγος της εποχής που μπορούσε να εξαφανίζει τον εαυτό του, έκανε το τρομερό αυτό νούμερο στο μπαρ του Buzz αλλά στο μέρος που πριν βρισκόταν το σώμα του βρέθηκαν 17 δολάρια και 63 σεντς. Όσα ακριβώς ήταν ο λογαριασμός του.
Οι ντόπιοι ωρύονταν πως δεν θα ξαναπατήσουν στον "cheapy" κι όμως το επόμενο βράδυ τους έβρισκες εκεί, λογής διασημότητες δοκίμαζαν την τύχη τους και έτρωγαν τα μούτρα τους, μέντιουμ μελετούσαν τον τρόπο που έτριβε τα ποτήρια για να ανακαλύψουν τι είδους μάγια κάνει ενώ οι μπούκηδες της εποχής έγιναν πάμπλουτοι μιας και το στοίχημα "Ποιός είναι ο πρώτος που δεν θα πληρώσει στου Buzz " δεν ανέδειξε ποτέ νικητή.
Κάθε λογής θηλυκό τον ερωτεύτηκε από το μότο του πως σε αυτό το χώρο "δύο 'μι' δεν παν μαζί, μνί και μπαρ αλλάζουν ιδιότητες" αλλά αυτό είναι μια διαφορετική ιστορία που θα την πούμε κάποια άλλη φορά. Εδώ το θέμα είναι αναγνώστη μου, και ειδικά εσύ πριγκηπέσα μου όμορφη που διαβάζεις τον Tzaki, την επόμενη φορά που θα επισκεφθείς ένα μπαρ να θυμηθείς τον Buzz. Και να χαμογελάσεις πικρόχολα στον μπάρμαν που μόλις σε κέρασε γιατί είσαι σίγουρη πως ο Buzz ήταν ο ένας και μοναδικός. Και να του το πεις.
Κι αν ποτέ βρεθείς σε κείνη την κωμόπολη της πολιτείας και ρωτήσεις για τον Buzz Presveille, μάλλον δεν θα λάβεις καμία πληροφορία. Αυτά είναι λεπτομέρειες που μόνο ο φίλος σου ο Tzaki μπορεί να γνωρίζει, ο Tzaki ο Jazz.
Όλοι όμως θα έχουν μια ιστορία να σου διηγηθούν για τον Μπάρμαν Που Δεν Κέρασε Ποτέ.
