Τετάρτη 28 Νοεμβρίου 2007

Even a hero gets a bullet in the chest

Ήταν ένας ληστής τζέντλεμαν. Το μυστικό του ήταν οτι κατάφερνε πάντα να βρίσκει τον αδύναμο κρίκο στο σύστημα που είχε βάλει στόχο και να ακυρώνει τη συνολική ασπίδα προστασίας απλά εξουδετερώνοντάς τον.

"Μια αλυσίδα είναι τόσο δυνατή όσο ο ασθενέστερος κρίκος της". Αυτό ήταν το μότο του.


Μια φορά είχε ληστέψει μια τράπεζα πείθοντας τους υπαλλήλους οτι είναι προς το συμφέρον τους να μην αντισταθούν αφού έτσι κι αλλιώς δεν ήταν δικά τους τα χρήματα που θα έκλεβε.

"Μάικ, είσαι παντρεμένος;" ρώτησε τον νεαρό ταμία προτάσσοντας το όπλο του. "Newly wed sir" του απάντησε ο Μάικ. Πρόσφατα παντρεμένος. "Πες μου Μάικ", συνέχισε, "Σε 3 ώρες από τώρα, σε τι κατάσταση προτιμάς να είσαι; Στο κρεβάτι αγκαλιά με τη γυναίκα σου ή στο St.James Hospital αιμορραγώντας βαριά;"

Ο Μάικ φυσικά δε χρειάστηκε ν' απαντήσει και ο ληστής έφυγε κύριος, από την κεντρική είσοδο με μια βαλίτσα λεφτά.

Μονάχα μια αδυναμία είχε ο ληστής της ιστορίας μας, ανυπόμονε αναγνώστη, τα θηλυκά. Αδυναμία διαχρονική και σχεδόν αθεράπευτη. Όντας εκ συνειδήσεως αλλά και εξ ενστίκτου μπον βιβέρ, συγκινούνταν έντονα και πολλές φορές παρασυρόταν από τη θέα μιας θελκτικής γυναίκας. Το 1972 μάλιστα, αυτή του η αδυναμία παραλίγο να γίνει η αιτία που θα τερμάτιζε την παράνομη και τυχοδιωκτική δραστηριότητά του (ή "έναν εξαιρετικά προσοδοφόρο τρόπο να ανεβάζεις την αδρεναλίνη σου", όπως ο ίδιος την αποκαλούσε).

Κατά τη διάρκεια μιας ληστείας του σε επαρχιακή τράπεζα, ενώ αυτός και το 45άρι του στέκονταν πάνω από τον ταμία που γέμιζε το σάκο με δεσμίδες δολάρια, αντίκρισε λίγα μόλις μέτρα παραπέρα μια νεαρή, όμορφη δεσποινίδα που σχεδόν έκλαιγε από τον τρόμο της. Ήταν η Σεσίλια Γουάιτμπρεντ, ένας μικρός άγγελος με τα πιο βελούδινα χαρακτηριστικά που είχε συναντήσει ποτέ σε γυναικείο πρόσωπο. Και ήταν τόσο εύθραυστη...


Την πλησίασε και γονάτισε δίπλα της προσπαθώντας να την καθησυχάσει, ίσως ήθελε απλά να την αγγίξει. Ήταν ριψοκίνδυνο, αλλά δεν το σκέφτηκε στιγμή. Το αποτέλεσμα ήταν να χάσει αυτοσυγκέντρωση και πολύτιμα δευτερόλεπτα και, τελικά, να περάσει 3 μήνες στις φυλακές της κομητείας, ώσπου να αποδράσει με τρόπο που ακόμα και σε μένα παραμένει εν μέρει αδιευκρίνιστος.

Μέχρι σήμερα, ο βαρυποινίτης Καρμέλο "Jackaliño" Ρόσι, τότε 22 χρονώ παλικαράκι, εξιστορεί στους νεότερους τις 87 μέρες παραμονής του ήρωά μας στη φυλακή της Antigua.

"Hell, I tell thou son. Μπροστά σε 39 αγρίμια φύλακες, 12 θανατοποινίτες και 83 από τους χειρότερους εγκληματίες που υπήρξαν στη γη... ακούμπησε το δίσκο του στο τραπέζι, άναψε το άφιλτρο και εκπνέοντας την πρώτη ρουφηξιά ανακοίνωσε πως θα φύγει από την μπροστινή είσοδο, oh hell, i tell thou".

- Όταν, είπε, καταφέρω να μετατρέψω τον αδύναμο κρίκο της δικής μου αλυσίδας στο δυνατότερο όπλο μου.

"Hell, i really tell thou son, ήταν μόλις η τρίτη μέρα από τότε που τον φέρανε μα κανείς δεν τόλμησε να τον αγγίξει ή να χλευάσει. Κι ας μην είχε ποτέ κανείς αποδράσει απ'αυτό το καταραμένο μέρος, fuckin' hell i tell thou."



Ο θρύλος λέει πως πέρασε το αρχικό διάστημα της δεύτερης θητείας του όπως αρμόζει σε έναν αριστοκράτη που θέλει να εξαφανίσει τα ίχνη του παρελθόντος. Διέσχισε τον Ατλαντικό και με περίσσια κομψότητα και ευφράδεια διοχέτευσε την ακατάπαυστη αδρεναλίνη του στα μεγαλύτερα casino της Ευρώπης. Σε ένα περιβάλλον που οι γυναίκες είναι βασικό συστατικό επιτυχίας, χαλιναγώγησε την αδυναμία του χωρίς ποτέ να την απαρνηθεί αλλά μεγαλοφυώς μετατρέποντάς την στο δυνατότερο χαρτί του στα τραπέζια του black jack. Και γνωρίζοντας ότι η ρουλέτα δεν χαρίζει παρά μόνο δανείζει, ήταν αυτός που πρώτος ανακάλυψε το μοναδικό τρωτό σημείο της βάσει του percentage play. Την απέχθειά της προς τους χθεσινοβραδινούς αφελείς και άπληστους νικητές.

Ξεπέρασε τα όρια του μύθου και πάνω του χρεώνονται όλα τα ανεξιχνίαστα γεγονότα των 80's. Από το ναυάγιο του κοντραμπάντου στη Ζάκυνθο έως την ασύλληπτη ληστεία 300$ mln από το Gardner Museum της Βοστόνης εν έτει 1990.

Το "εγχειρίδιον του Καλού Κλέφτη" του Ηλία Πετρόπoυλου καθώς και η παγκόσμια επιτυχία Oceans 11 είναι απτά παραδείγματα της απαράμιλλης τεχνικής του και της έμπνευσης που προκάλεσε στην 7η τέχνη.

Η δράση του σταμάτησε ξαφνικά, την ίδια περίοδο που η Σεσίλια Γουάιτμπρεντ έχασε τη μάχη με την επάρατη νόσο στο σπίτι της στην Omaha της Nebraska.

Ήταν βροχερό φθινοπωρινό απομεσήμερο του 1991. 28 Νοεμβρίου.

Πέμπτη 22 Νοεμβρίου 2007

Τεστ συνειδήσεως

Συναγωνιστή μου, σήμερα γράφω τούτο το κείμενο πίνωντας τον απογευματινό μου καφέ και απολαμβάνοντας δυο κουραμπιέδες. Αν σου φαίνεται παράταιρο να τρώω κουραμπιέδες ένα μήνα και βάλε πριν από τα Χριστούγεννα, μάλλον πρέπει να επανεξετάσεις τα θεμελιώδη σου πιστεύω.


Από την άλλη, αν έχεις αρκετά ανοιχτό μυαλό ώστε να κατανοείς οτι κάποιος φυσιολογικά καταναλώνει χριστουγεννιάτικα γλυκίσματα όποτε τα λαχταρήσει, όμως δεν σου αρέσουν ιδιαίτερα οι κουραμπιέδες, τότε είναι προφανές οτι δεν έχεις δοκιμάσει ποτέ κουραμπιέ από το εργαστήρι του Χαραμή στη Μονεμβάσια. Μπορείς να μου στείλεις ένα ημέηλ ώστε να παραγγείλω για πάρτι σου.

Κλείνω την αναφορά μου στο υπέροχο αυτό γλύκισμα (που ξεκάθαρα διατηρεί τις ιδιότητες του ανεξαρτήτως ημερομηνίας) εκφράζοντας την απορία πώς το όνομα αυτού του ξεχωριστού ζαχαρωτού μεζέ χρησιμοποιέιται περιπαικτικά σαν συνώνυμο του δειλού, του φοβιτσιάρη και του άπειρου ( "άντε ρε κουραμπιέ" ).

Θέλω να σου ξεκαθαρίσω φιλομαθή επισκέπτη μου, οτι πληρώνω πάντα εισιτήριο στα μέσα μαζικής μεταφοράς. Το κάνω καθώς πιστεύω στην αναλογία ατομικής συμπεριφοράς και συλλογικού αποτελέσματος. Με δυο λόγια, αν δεν πλήρωνε κανείς εισιτήριο, τα ΜΜΜ δεν θα είχαν τακτικά έσοδα με αποτέλεσμα η λειτουργία τους να καθίστατω ασύμφορη. Αυτό πιστεύω οτι πρέπει να σε πείσει να πληρώνεις κι εσύ εισιτήριο κάθε φορά που επιβαίνεις σε κάποιο από αυτά τα μέσα. Διαφορετικά, αυτόχρημα μεταμορφώνεσαι σε παράσιτο του συστήματος. Καταναλώνεις χωρίς να προσφέρεις, είσαι άξιος περιθωριοποίησης και δεν δικαιούσαι να απολαμβάνεις καμιά υπηρεσία κοινωνικής ωφέλειας.

Μπορείς να στραβομουτσουνιάσεις αγαπητή μου διαβάζοντας τα παραπάνω. Έχουν πει για μένα οτι είμαι αυστηρός αλλά δίκαιος. Σωστά και τα δύο. Έχουν πει επίσης οτι έχω μεγάλη καρδιά. Έχω. Και γι' αυτό δεν αφορίζω κανέναν μονάχα επειδή διαφωνούμε σε θέματα κοινωνικής αλληλεγγύης και στην αξιολόγηση της κοινωνικής συπεριφοράς. Απλά, στα παραπάνω έχω δίκιο και όποιος διαφωνεί έχει άδικο.

Για να σου αποδείξω όμως οτι δεν κρατάω κακίες και οτι εξετάζω το ζήτημα απ'όλες τις πλευρές, θα προσφέρω μια σύντομη μαθηματική ανάλυση σχετικά με τη σχέση της αξίας του εισιτηρίου και του προστίμου που καλείται να πληρώσει ο παραβάτης. Το σύνηθες πρόστιμο για κάθε μέσο ανέρχεται κάπου ανάμεσα στο 20πλάσιο και στο 60πλάσιο της τιμής του εισιτηρίου. Ας θεωρήσουμε μια μέση τιμή, πχ. το 40πλάσιο.

Πολύ απλά, αν χρησιμοποιείς την υπηρεσία καθημερινά (έστω, πολύ συχνά) και η πιθανότητα να ελεγχθείς είναι μικρότερη από 1 στις 40 για κάθε διαδρομή που κάνεις, τότε είναι μαθηματικώς βέβαιο ότι δεν σε συμφέρει να πληρώνεις εισιτήριο ποτέ.

Η προσωπική μου εμπειρία μου δείχνει οτι σε καμια περίπτωση δεν ελέγχεται κάθε τεσαρακοστός επιβάτης. Θα έλεγα κάπου κοντά στον κάθε πεντακοσιοστό. Με βάση αυτές τις εκτιμήσεις, αν κάνεις 500 δρομολόγια θα ελεγχθείς 1 φορά. Με εισιτήριο 80 λεπτά του ευρώ, θα πληρώσεις 400 ευρώ συνολικά για τα δρομολόγιά σου. Αν όμως ποτέ δεν αγοράζεις εισιτήριο, θα πληρώσεις μια φορά 32 ευρώ. Μπορείς νεοφώτιστε επισκέπτη να κάνεις μόνος τους υπολογισμούς σου.

Το μόνο σίγουρο είναι οτι οι φορείς που διαχειρίζονται τα δίκτυα των ΜΜΜ στην Αθήνα αφήνουν το πράγμα στην προσωπική κοινωνική συνείδηση του κάθε επιβάτη. Αν δεν είσαι βέβαιος για τη δική σου, απάντησε σε αυτή την ερώτηση: Αύριο θα πληρώσεις εισιτήριο στο μετρό;

Δευτέρα 19 Νοεμβρίου 2007

Ferrero Rocher

Αναγνώστη, αυτό σηκώνει ειλικρινή εξομολόγηση.

Μέσω του φίλτατου Στάθη, αυτούνα της Ελευθεροτυπίας, κει που έπινα τον πρωινό σέρτικο, μερακλίδικο καφέ μου, ενημερώθηκα για έναν παλιόφιλο που τα ίχνη του είχα χάσει.

Τον έλεγα γέρο-Daniel αλλά χάριν λόγου ας τον πούμε εδώ "Θανάση".

Ήταν πρώιμο '78, κατά τη διάρκεια ενός κόουστ του κόουστ road trip, παρακολουθώντας περιοδείες αγαπημένων made in US καλλιτεχνών, εντρυφώντας γιάνκικη λογοτεχνία και δαμάζοντας τα κύματα του LA. Αναζητούσα που λες να μάθω, ιδίοις όμμασι, πώς γίνεται κι αυτοί οι άμπαλοι - που παίζουν μπάλα αλλά με τα χέρια, τζίιισους κράιστ - σε πολλές σημαντικές εκφάνσεις των τεχνών όπως λ.χ. μουσική, λογοτεχνία, κινηματογράφος κτλ, είναι ΤΟΣΟ πρωτοπόροι.

Κει που το 'ψαχνα και το 'βρισκα λοιπόν, σε ένα saloon στο Paris του Texas, πέτυχα το "Θανάση". Εν μέσω Johnny Cash, ζεστού Jack - του συνονόματου και των δυο μας - και μασώντας γλυκόπικρο αμερικάνικο tobacco, είπαμε δυο κουβέντες παραπάνω, ήπιαμε στην υγειά της ελευθερίας, αγαλλιάσαμε και αποχαιρετηθήκαμε.

Συ που με ξέρεις φίλε αναγνώστη, γνωρίζεις ότι αν σε πάω, γίνεσαι φιλαράκος μου κείνη τη στιγμή, δε θέλω χρόνο και ιστορίες, πού ήσουνα, τι έκανες, που πας, μαμουσουτού. E, έτσι και με το "Θανάση".

Σα να θυμάμαι πως σε εκείνες κει τις δυο κουβέντες, μίλησε για τους προβληματισμούς και την αγωνία του για τον κόσμο. "Να τον σώσομε", είπε, "μεις είμαστε το μέλλο' αδερφέ", με ωραία αλκοολούχα προφορά του Νότου. Τον κερατούκλη, τον μπαγάσα. Μα το percentage play, δεν θα έπαιζα μια μάρκα πάνω του ότι θα τα κατάφερνε τόσο καλά.

Που λες διαβαστερέ μου φίλε, αφού δούλεψε σε κυβερνητικό οργανισμό πάνω σε θέματα διεθνών σχέσεων και τα λοιπά κει γύρω στο '80, ο αλάνης έγινε επιτηρητής υποθέσεων παροχής οικονομικής βοήθειας σε ξένες χώρες. Βέβαια, του περιόριζαν την παροχή μόνο όπου αυτή συνέδραμε την επίτευξη των στόχων της αμερικανικής πολιτικής αλλά ήτω τόσο καλός που το ξεπέρασε, έκανε ομορφιές τη δύσκολη περίοδο της μεταψυχροπολεμικής εποχής και έλαβε και μετάλλιο. Μαζί με την Πατουλίδου, ήταν η αποκάλυψη του 1992.

Συγκλονισμένοι οι ανώτεροι, τον ανέθεσαν υπεύθυνο, λέει, για την (απο)σταθεροποίηση της οικονομίας, πολιτικής και ασφάλειας των πρώην μελών της ΕΣΣΔ.

Αφού βοήθησε να ορθοποδήσουν απο τον κομμουνισμό και να μεγαλουργήσουν για μια τετραετία, ανέλαβε τη μικρή Λευκορωσία. Η αναστήλωση των Μπελαρούσηδων ήτω γεγονός.

Στα πέριξ του Τσέρνομπιλ ακόμα δακρύζουν ενθυμούμενοι τη συνεργασία του με την Ε.Ε. και τη συνεισφορά του στην επιβολή δημοκρατίας, συντάγματος και ασφάλειας στα πρότυπα που διδάχτηκε απο μικρός. Μην ξεχάσεις ποτέ αναγνώστη μου ότι κατά τη θητεία του χτίστηκε κι ο μύθος του Ολυμπιακού στο Τσουλού(Ch.L.), σ'εκείνο το μυθικό 2-2 στην παράδεισο του Mozir.

Μπαίνοντας στη νέα χιλιετία, επέλεξε να μεγαλουργήσει σε ευρύτερο πλαίσιο ως Αναπληρωτής Βοηθός Γενικός Γραμματέας για τις πολιτικές σχέσεις του ΝΑΤΟ με χώρες της Ανατολικής Ευρώπης και των Βαλκανίων - Φυρομακεδονίτες, Κοσσυφοπέδιοus, Σέρβους, Κροάτες και οιονδήποτε έρμο ζήτησε εθνοκάθαρση, λαο-υπόθετο και lifting.

Διπλασίασε τους προσωπικούς του τίτλους με συνεχές pressing ψηλά και φουλ επίθεση καθ' όλη τη διάρκεια του αγώνα, κερδίζοντας το πολυπόθητό Μετάλλιο Υπηρεσίας του ΝΑΤΟ.
Ο οργανισμός, αδυνατώντας να αντισταθεί στο φαινόμενο "Θανάσης", παρακάλεσε για τη συνεισφορά του στην αντιμετώπιση στρατηγικών θεμάτων.

Ήτοι: κάνα δυο πληθυσμιακές ανακατατάξεις, ψιλοσυνοριακέs διαφορές, μειονότητες μη εφησυχασμού ιθαγενών, αναδιανομή πλούτου μεταξύ πλουσίων, προαγωγή όμορφων συνανθρώπων μας και άλλα συναφή, που αντιμετώπιζε η Συμμαχία. Η τρομακτική του επιτυχία στον ομαλό διαμελισμό των ανωτέρω με τέτοιο τακτ, στυλ και άποψη τον έστειλε στη Βαγδάτη '05 ως Διευθυντή του Γραφείου Διοίκησης για την Ανασυγκρότηση του Ιράκ. Ανέλαβε την ομάδα από όλα τα πόστα. Παραγωγός δημοκρατίας - πολέμιος τρομοκρατίας - μάνατζερ κατεδαφίσεων – υπεύθυνος αναθέσεων δημοσίων έργων.

Και τώρα, αυτός ο λαμπρός μικρός θεός, ο διαχειριστής του παγκόσμιου χάρτη και των πληθυσμιακών αλλαγών, βρήκε την επόμενη πρόκληση, ω Θεοί!, σε μία ακόμα ευαίσθητη περιοχή του πλανήτη.

Καλώς όρισες πρέσβη Daniel V. Speckhard.

Ένα δάκρυ συγκίνησης κύλησε απο το μάτι μου και πίκρανε τον καφέ μου.

Μόνο ένα Ferrero Rocher αναμένω όταν θα σηκώνεις το τιμημένο Nobel Ειρήνης.

Και συ αναγνώστη, ξεσκόνισε τους δίσκους σου με τους θρυλικούς Ζικ-Ζακ. Ανέμισε τη μπαντιέρα σιγοτραγουδώντας το αξέχαστο "Ήρεμα, ήρεμα, δεν είμαι τρομοκράτης". Και ψάξε για καλό και για κακό κάτω απο το σπίτι σου, μην έχει γίνει καμια μαλακία και υπάρχει πετρέλαιο.

Πέμπτη 15 Νοεμβρίου 2007

Πιθανότατα

Επισκέπτη, πρέπει να ξέρεις τι να περιμένεις όταν σουλατσάρεις στη σελίδα μου. Δεν θα πας ποτέ σε κινέζικο ρεστοράν να ζητήσεις φασολάδα. Έτσι είναι τα πράγματα κι εδώ.


Ο Tzaki o Jazz δεν πιστεύει σε τίποτα. Το ρήμα "πιστεύω" το χρησιμοποιώ μόνο εκτός της κυριολεκτικής σημασίας του. Συνήθως (αν όχι πάντα) μπορείς να το αντικαταστήσεις με το "νομίζω" ή "θεωρώ". Δεν αναφέρομαι μονάχα στο Θεό (καλύτερα θεό) ή στη Μοίρα (μοίρα). Άλλωστε, θεωρώ οτι και ο αθεϊσμός είναι δόγμα.

Όπως μου είχε πει κάποτε ένας καλός φίλος με σπάνια οξυδέρκεια, η ύπαρξη θεού είναι πιθανή, όπως είναι πιθανό να έχει γεννηθεί κάποιος άνθρωπος με 48μιση μύτες και 359 δάχτυλα. Είναι πιθανό. Δεν το νομίζω όμως. Κατ' επέκταση, δεν το "πιστεύω".

Τώρα, επισκέπτη, θα σε σοκάρω:

ΠΙΣΤΕΥΩ στην τύχη. Καλύτερα, Τύχη. Είναι τρομαχτικό το πόσα πράγματα επηρεάζονται από τυχαία γεγονότα τα οποία δεν μπορούμε με κανένα τρόπο να ελέγξουμε. Ο μικρόνοος επισκέπτης σε αυτό το σημείο θα μετριάσει τη συγκέντρωσή του στο κείμενο, αδικιολόγητα πιστεύοντας οτι προτείνω μια παθητική στάση ζωής.

Όχι θαρραλέε επισκέπτη. Δεν σου προσφέρω έτοιμη δικαιολογία όταν μιλάω για τη σημαντικότατη επιρροή της Τύχης στη ζωή σου. Έχεις ευθύνη. Έχεις άπειρη ευθύνη για το πώς ζεις τη ζωή σου. Αυτό που δεν έχεις όμως, είναι εγγυημένο αποτέλεσμα.

Μπορεί να σου κάτσει η στραβή. Η θεόστραβη. Μπορεί να μοχθείς μια ζωή και να χάσεις τα πάντα σε μισό δευτερόλεπτο χωρίς να φταις. Αντίστοιχα, μπορεί να πιάσεις την καλή εντελώς απροσδόκητα. Χωρίς να έχεις κουνήσει το μικρό σου δαχτυλάκι. Μπορεί να συμβεί κάτι και κάνοντας ακριβώς οτι έκανες μέχρι χθες, αύριο να κολυμπάς σε χρυσάφι.

Σκέψου τον φίλο με τις 48μιση μύτες. Αν στήριζα την ευτυχία μου στην ύπαρξή του, πιθανότατα θα είχα δυστυχήσει βαριά. Όχι σίγουρα, αλλά πιθανότατα. Έτσι και η Τύχη. Αν περιμένεις να κερδίσεις το λαχείο πιθανότατα θα πεθάνεις στην ψάθα.

Πρέπει να παίζεις σύμφωνα με τις πιθανότητες. Αν όλη μέρα κάααααααααααθεσαι, πιθανότατα δεν θα γίνεις πλούσιος. Αν έχεις μια φοβερή, πρωτότυπη επιχειρηματική ιδέα και κάνεις όλα τα σωστά πράγματα για να την αναπτύξεις, πιθανότατα θα βγάλεις αρκετά χρήματα.

Γιατί στα λέω όλ' αυτά; Έγραψα πρόσφατα -και είχες την απέραντη Τύχη να διαβάσεις πιστέ επισκέπτη- σχετικά με το percentage play. Μεγαλώνω. Θεωρώ οτι αυτές τις ημέρες πάνω - κάτω μπαίνω στο δεύτερο μισό του βίου μου και συνειδητοποιώ όλο και περισσότερο οτι αυτή είναι η στάση ζωής που θέλω να σου κληροδοτήσω νεαρέ μου επισκέπτη.

Πιθανότατα
είναι το σημαντικότερο που πρέπει να ξέρεις.

Κυριακή 11 Νοεμβρίου 2007

Μοσχαράκι στιφάδο με μακαρόνια


Αναγνώστη, αν χτύπαγε ένας δικός σου άνθρωπος και είχε άμεση ανάγκη μετάγγισης αίματος, θα ήθελες να υπάρχει διαθέσιμη ποσότητα συμβατού αίματος στα νοσοκομεία της χώρας;

Αναγνώστη, θεωρείς οτι τα αποθέματα αίματος στα νοσοκομεία της χώρας φυτρώνουν με φυσικό τρόπο ή υπάρχουν χάρις στην ευσυνειδησία ορισμένων συνάνθρωπων σου;

Αναγνώστη, ευχαριστιέσαι να απολαμβάνεις (σε περίπτωση που χρειαστεί) την γενναιοδωρία των συνάνθρωπων σου ή θεωρείς οτι πρέπει και εσύ να συμβάλεις στην προσπάθεια αυτή;

Αναγνώστη, γνωρίζεις οτι στη χώρα σου απαιτούνται 600.000 περίπου μονάδες αίματος ετησίως λόγω του υψηλού ποσοστού Μεσογειακής Αναιμίας και του μεγάλου αριθμού τροχαίων ατυχημάτων (πέρα από τις μεταμοσχεύσεις οργάνων που απαιτούν μεγάλες ποσότητες αίματος και προϊόντων του);

Αναγνώστη, ξέρεις πόσο απλή, σύντομη και ασφαλής διαδικασία είναι η αιμοδοσία ή φοβάσαι οτι θα σε πετσοκόψουν, θα μολυνθείς και θα πεθάνεις; Είσαι νούμερο ή καταλαβαίνεις τι σου γίνεται;

Αναγνώστη, έχεις υπόψιν σου οτι μπορείς να δώσεις αίμα οποιαδήποτε ημέρα του χρόνου σε όλες τις μονάδες αιμοδοσίας όλων των νοσοκομείων της χώρας καθώς και στις κινητές μονάδες αιμοληψίας σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη;

Αναγνώστη, γνωρίζεις οτι πολλοί εθελοντές αιμοδότες δίνουν αίμα κάθε 4 μήνες και οτι η τακτική αιμοδοσία αναζωογονεί και τον οργανισμό του δότη αφού κινητοποιεί το μυελό των οστών για να αναπληρώσει το χαμένο αίμα;

Αναγνώστη, το ξέρεις οτι μας καταξοδεύεις και μας κάνεις ρόμπα γιατί -προκειμένου να συγκεντρώσουμε τις απαιτούμενες ποσότητες- αναγκαζόμαστε να εισάγουμε αίμα από τον Ελβετικό Ερυθρό Σταυρό;

Αναγνώστη, το ξέρεις οτι στο τέλος σου προσφέρουν και πορτοκαλαδίτσα;

Αναγνώστη, είσαι μαλάκας; Πάνε δώσε αίμα ρε.

Κι άμα σε ρωτήσουν οι φίλοι σου, πες οτι το 'πε ο Tzaki.

O Tzaki ο Jazz.

Πέμπτη 8 Νοεμβρίου 2007

Percentage play

Το "percentage play" ορίζει μια επιλογή. Την επιλογή εκείνη η οποία υπαγορεύεται από τα μαθηματικά δεδομένα της στιγμής. Πιο συγκεκριμένα, το percentage play είναι εκείνη η επιλογή που μεγιστοποιεί το Expected Money Value (EMV), ελληνιστί Αναμενόμενη Χρηματική Αξία.


Όποιος έχει παίξει πόκερ, όπως εγώ στα μεγαλύτερα καζίνο της γαλλικής Ριβιέρας καθόλη τη διάρκεια της δεκαετίας του 70', γνωρίζει καλά τον όρο "percentage play". Η γοητεία όμως της έννοιας αυτής είναι οτι δεν χρησιμοποιείται μονάχα στα οικονομικά ή στο κουμάρι. Το percentage play είναι πάντοτε παρόν. Αντιπροσωπεύει πάντοτε μια επιλογή, την πιο ορθολογική επιλογή με βάση τα δεδομένα της στιγμής.

Η ομορφιά του πράγματος είναι οτι αν στη θέση των χρημάτων, της απόδοσης και του οικονομικού ρίσκου βάλεις την πιθανότητα να σου κάτσει η γκόμενα, το πόσο καλή είναι η γκόμενα, το τι ρισκάρεις σε περίπτωση που δεν σου κάτσει και όλες τις τριγύρω παραμέτρους (αν δεν σου κάτσει, χάνεις και τη φίλη της, ή μήπως όχι; και αν ξεκινήσεις ανάποδα; αν περιμένεις να κυλήσει η βραδιά, θα είναι πιο εύκολα τα πράγματα αργότερα, αλλά αν εν τω μεταξύ φύγει; και ποια είναι η πιθανότητα να φύγει; μόλις πήραν κι άλλο ποτό. και αυτός ποιός είναι δίπλα της, είναι μαζί της; η άλλη φαίνεται μόνη της. ναι, αλλά η άλλη δεν είναι τόσο καλή κλπ κλπ κλπ.) αν λοιπόν λέω σχηματίσεις μια τεράστια εξίσωση με όλα αυτά τα δεδομένα τότε θα προκύψει οπωσδήποτε το percentage play, η μια πέρα για πέρα ορθή επιλογή.

Φυσικά, όλα αυτά τα κάνουμε ενστικτωδώς και στιγμιαία. Σπάνια έχουμε πλήρη πληροφόρηση για όλα τα ενδεχόμενα και η εκτίμηση των πιθανοτήτων που χρειάζεται να υπολογίσομε γίνεται και αυτή ενστικτωδώς. ΄Ενα χαμόγελο, ένα βλέμμα, ανεβάζει μια πιθανότητα. Ένα παθιασμένο φιλί στο συνοδό της μάλλον κατεβάζει αρκετά μια άλλη πιθανότητα κ.ό.κ.

Χρησιμοποίησα αναγνώστη, ένα παράδειγμα που ξέρω οτι θα σε διασκεδάσει για να σου περάσω το μήνυμα. Τα δικά μου κριτήριά στον ερωτικό στίβο είναι διαφορετικά. Είμαι ακραία συναισθηματικός άντρας. Το percentage play ισχύει πάντοτε βέβαια, απλά αναπροσαρμόζω τις παραμέτρους.

Δεν σου το παρουσίασα πολύ σοφιστικέ. Αν είσαι διορατικός θα κατάλαβες την καθολική ισχύ του percentage play. Αν πάλι δεν είσαι, δεν έχεις καμιά δουλειά να μαθητεύεις δίπλα στον Tzaki Jazz.

Οι φίλοι μου το ξέρουν. Το καταθέτω και για τους άξιους αλλά ανυποψίαστους αναγνώστες:

Είμαι ο Tzaki ο Jazz και ακολουθώ το percentage play.

Δευτέρα 5 Νοεμβρίου 2007

Ο Tzaki δε μπορεί να γράψει για τα πάντα

Το παρακάτω είναι γραμμένο από ένα φίλο του Tzaki.

Του Tzaki του Jazz.


Πόσο γεμάτος θα ήταν ο Tzaki αν μπορούσε να μιλήσει για όλα τούτα τα "μικρά" που συναντά, σκέφτεται και αισθάνεται κάθε μέρα...

Μπα... εγώ που τον ξέρω καλά τον Tzaki σας λέω ότι συνήθως δεν τον απασχολεί καν, του αρκεί η στιγμιαία ζεστασιά της κάθε σκέψης και της κάθε εικόνας.

Δεν είναι δα κι εύκολο να μιλήσει και να γράψει για τα τρία διαφορετικά χρώματα τ' ουρανού όταν ξημερώνει, ούτε για την αίσθηση που έχει όταν κολυμπά γυμνός, ούτε καν για τις μυρωδιές της κατσαρόλας. Αυτές τις μυρωδιές που άλλοτε τον κάνουν να τρελαίνεται με το ενδεχόμενο να γευτεί το περιεχόμενό της κατσαρόλας, κι άλλες φορές του προσφέρουν την "απόλυτη στιγμή" απλά απολαμβάνοντάς τις σκυμμένος από πάνω της.

Ακόμα κι ο Tzaki πολλές φορές δε μπορεί να μιλήσει για τούτα τα πράγματα. Ίσως δε θέλει κιόλας. Γιατί ο Tzaki Jazz ξέρει. Ξέρει ότι δε μπορεί πάντα να αναπαράγει Τη στιγμή.

"Πλαντούμε στην κάθε λέξη. Βλέπουμε ένα δέντρο ανθισμένο, έναν ήρωα, μια γυναίκα, το άστρο της αυγής και φωνάζουμε: "Αχ!" και τίποτα άλλο δε μπορεί να χωρέσει η καρδιά μας. Όταν το "Αχ!" αυτό θελήσουμε, αναλύοντάς το, να το κάμουμε στοχασμό και τέχνη, να το μεταδώσουμε στους ανθρώπους, να το σώσουμε από την ίδια μας τη φθορά, πώς ξευτελίζεται σε λόγια αδιάντροπα, βαμμένα, γεμάτα αγέρα και φαντασιά"

Νίκος Καζαντζάκης

Πέμπτη 1 Νοεμβρίου 2007

Πάνω στην αλλαγή

- Φεύγω Νοέμβριε, ήρθε η σειρά σου.


- Άντε, πάνε στο καλό Οκτώβριε. Για άλλη μια φορά ευνοήθηκες, άντε γειά σου τώρα.

- Τι εννοείς Νοέμβριε; Μην κάνεις τόση χαρά, θα ξανάρθω.

- Τι εννοώ, ε; Εννοώ Οκτώβριε οτι κάθεσαι πάντα περισσότερο από όλους τους άλλους -αυτό εννοώ. Δεν φτάνει που είσαι ένας από τους 7 που μένετε μια ημέρα παραπάνω. Όχι, δε φτάνει αυτό. Εσένα σου έχουν δώσει τσόντα μια ώρα μπόνους. Λες και θα τους λέιψεις. Αν είναι δυνατόν! Οποία αδικία!

- Όλο γκρινιάζεις Νοέμβριε, γι'αυτό σε ξαποστέλνουν γρήγορα. Τι να πει κι ο κακομοίρης ο Φλεβάρης δηλαδή; Ο Κουτσοφλέβαρος; Που περιμένει 4 χρόνια ο καψερός να χαρεί λίγο ακόμα; Κι ακόμα και τότε, λειψός είναι..

- Αλαζόνας, αυτό ήσουνα πάντα Οκτώβριε. Κλέβεις μια ώρα από τον Μάρτιο και δε σε νοιάζει καθόλου, σαν να μην έγινε τίποτα.

- Μας έπρηξες πάλι Νοέμβριε. Κάθε χρόνο αυτή η ιστορία γίνεται πάνω στην αλλαγή. Ξινή μου τη βγάζεις. Φεύγω τώρα, μην με προκαλείς. Ξέρεις τι θα γίνει αν μας πάρουν χαμπάρι ότι είμαστε κι οι δύο παρόντες.

- Ξέρω Οκτώβριε, ξέρω. Φύγε. Δε θα γίνω εγώ αιτία αναταραχών. Αλλά να ξέρεις, κάποτε αυτή η αδικία θα αποκατασταθεί. Αυτή η αλαζονεία θα σου γυρίσει μπούμερανγκ. Δώσε τα χαιρετίσματά μου στον Δεκέμβρη, θα τον δώ στην αλλαγή πέστου. Οκτώβριε; Οκτώβριε, με ακούς;; ΜΗ ΜΟΥ ΓΥΡΙΖΕΙΣ ΤΗΝ ΠΛΑΤΗ ΟΚΤΩΒΡΙΕ! ΣΟΥ ΜΙΛΑΩ ΑΚΟΜΑ! ΕΙΣΑΙ ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΟΣ! ΝΟΜΙΖΕΙΣ ΟΤΙ ΕΙΣΑΙ Ο ΝΤΑΒΑΤΖΗΣ ΤΟΥ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟΥ ΟΚΤΩΒΡΙΕ;; ΟΚΤΩΒΡΙΕΕΕΕΕΕ................