Μέσω του φίλτατου Στάθη, αυτούνα της Ελευθεροτυπίας, κει που έπινα τον πρωινό σέρτικο, μερακλίδικο καφέ μου, ενημερώθηκα για έναν παλιόφιλο που τα ίχνη του είχα χάσει.Τον έλεγα γέρο-Daniel αλλά χάριν λόγου ας τον πούμε εδώ "Θανάση".
Ήταν πρώιμο '78, κατά τη διάρκεια ενός κόουστ του κόουστ road trip, παρακολουθώντας περιοδείες αγαπημένων made in US καλλιτεχνών, εντρυφώντας γιάνκικη λογοτεχνία και δαμάζοντας τα κύματα του LA. Αναζητούσα που λες να μάθω, ιδίοις όμμασι, πώς γίνεται κι αυτοί οι άμπαλοι - που παίζουν μπάλα αλλά με τα χέρια, τζίιισους κράιστ - σε πολλές σημαντικές εκφάνσεις των τεχνών όπως λ.χ. μουσική, λογοτεχνία, κινηματογράφος κτλ, είναι ΤΟΣΟ πρωτοπόροι.
Κει που το 'ψαχνα και το 'βρισκα λοιπόν, σε ένα saloon στο Paris του Texas, πέτυχα το "Θανάση". Εν μέσω Johnny Cash, ζεστού Jack - του συνονόματου και των δυο μας - και μασώντας γλυκόπικρο αμερικάνικο tobacco, είπαμε δυο κουβέντες παραπάνω, ήπιαμε στην υγειά της ελευθερίας, αγαλλιάσαμε και αποχαιρετηθήκαμε.
Συ που με ξέρεις φίλε αναγνώστη, γνωρίζεις ότι αν σε πάω, γίνεσαι φιλαράκος μου κείνη τη στιγμή, δε θέλω χρόνο και ιστορίες, πού ήσουνα, τι έκανες, που πας, μαμουσουτού. E, έτσι και με το "Θανάση".
Σα να θυμάμαι πως σε εκείνες κει τις δυο κουβέντες, μίλησε για τους προβληματισμούς και την αγωνία του για τον κόσμο. "Να τον σώσομε", είπε, "μεις είμαστε το μέλλο' αδερφέ", με ωραία αλκοολούχα προφορά του Νότου. Τον κερατούκλη, τον μπαγάσα. Μα το percentage play, δεν θα έπαιζα μια μάρκα πάνω του ότι θα τα κατάφερνε τόσο καλά.
Που λες διαβαστερέ μου φίλε, αφού δούλεψε σε κυβερνητικό οργανισμό πάνω σε θέματα διεθνών σχέσεων και τα λοιπά κει γύρω στο '80, ο αλάνης έγινε επιτηρητής υποθέσεων παροχής οικονομικής βοήθειας σε ξένες χώρες. Βέβαια, του περιόριζαν την παροχή μόνο όπου αυτή συνέδραμε την επίτευξη των στόχων της αμερικανικής πολιτικής αλλά ήτω τόσο καλός που το ξεπέρασε, έκανε ομορφιές τη δύσκολη περίοδο της μεταψυχροπολεμικής εποχής και έλαβε και μετάλλιο. Μαζί με την Πατουλίδου, ήταν η αποκάλυψη του 1992.
Συγκλονισμένοι οι ανώτεροι, τον ανέθεσαν υπεύθυνο, λέει, για την (απο)σταθεροποίηση της οικονομίας, πολιτικής και ασφάλειας των πρώην μελών της ΕΣΣΔ.
Αφού βοήθησε να ορθοποδήσουν απο τον κομμουνισμό και να μεγαλουργήσουν για μια τετραετία, ανέλαβε τη μικρή Λευκορωσία. Η αναστήλωση των Μπελαρούσηδων ήτω γεγονός.
Στα πέριξ του Τσέρνομπιλ ακόμα δακρύζουν ενθυμούμενοι τη συνεργασία του με την Ε.Ε. και τη συνεισφορά του στην επιβολή δημοκρατίας, συντάγματος και ασφάλειας στα πρότυπα που διδάχτηκε απο μικρός. Μην ξεχάσεις ποτέ αναγνώστη μου ότι κατά τη θητεία του χτίστηκε κι ο μύθος του Ολυμπιακού στο Τσουλού(Ch.L.), σ'εκείνο το μυθικό 2-2 στην παράδεισο του Mozir.
Μπαίνοντας στη νέα χιλιετία, επέλεξε να μεγαλουργήσει σε ευρύτερο πλαίσιο ως Αναπληρωτής Βοηθός Γενικός Γραμματέας για τις πολιτικές σχέσεις του ΝΑΤΟ με χώρες της Ανατολικής Ευρώπης και των Βαλκανίων - Φυρομακεδονίτες, Κοσσυφοπέδιοus, Σέρβους, Κροάτες και οιονδήποτε έρμο ζήτησε εθνοκάθαρση, λαο-υπόθετο και lifting.
Διπλασίασε τους προσωπικούς του τίτλους με συνεχές pressing ψηλά και φουλ επίθεση καθ' όλη τη διάρκεια του αγώνα, κερδίζοντας το πολυπόθητό Μετάλλιο Υπηρεσίας του ΝΑΤΟ.
Ο οργανισμός, αδυνατώντας να αντισταθεί στο φαινόμενο "Θανάσης", παρακάλεσε για τη συνεισφορά του στην αντιμετώπιση στρατηγικών θεμάτων.
Ήτοι: κάνα δυο πληθυσμιακές ανακατατάξεις, ψιλοσυνοριακέs διαφορές, μειονότητες μη εφησυχασμού ιθαγενών, αναδιανομή πλούτου μεταξύ πλουσίων, προαγωγή όμορφων συνανθρώπων μας και άλλα συναφή, που αντιμετώπιζε η Συμμαχία. Η τρομακτική του επιτυχία στον ομαλό διαμελισμό των ανωτέρω με τέτοιο τακτ, στυλ και άποψη τον έστειλε στη Βαγδάτη '05 ως Διευθυντή του Γραφείου Διοίκησης για την Ανασυγκρότηση του Ιράκ. Ανέλαβε την ομάδα από όλα τα πόστα. Παραγωγός δημοκρατίας - πολέμιος τρομοκρατίας - μάνατζερ κατεδαφίσεων – υπεύθυνος αναθέσεων δημοσίων έργων.
Και τώρα, αυτός ο λαμπρός μικρός θεός, ο διαχειριστής του παγκόσμιου χάρτη και των πληθυσμιακών αλλαγών, βρήκε την επόμενη πρόκληση, ω Θεοί!, σε μία ακόμα ευαίσθητη περιοχή του πλανήτη.
Καλώς όρισες πρέσβη Daniel V. Speckhard.
Ένα δάκρυ συγκίνησης κύλησε απο το μάτι μου και πίκρανε τον καφέ μου.
Μόνο ένα Ferrero Rocher αναμένω όταν θα σηκώνεις το τιμημένο Nobel Ειρήνης.
Και συ αναγνώστη, ξεσκόνισε τους δίσκους σου με τους θρυλικούς Ζικ-Ζακ. Ανέμισε τη μπαντιέρα σιγοτραγουδώντας το αξέχαστο "Ήρεμα, ήρεμα, δεν είμαι τρομοκράτης". Και ψάξε για καλό και για κακό κάτω απο το σπίτι σου, μην έχει γίνει καμια μαλακία και υπάρχει πετρέλαιο.
