Τετάρτη 28 Νοεμβρίου 2007

Even a hero gets a bullet in the chest

Ήταν ένας ληστής τζέντλεμαν. Το μυστικό του ήταν οτι κατάφερνε πάντα να βρίσκει τον αδύναμο κρίκο στο σύστημα που είχε βάλει στόχο και να ακυρώνει τη συνολική ασπίδα προστασίας απλά εξουδετερώνοντάς τον.

"Μια αλυσίδα είναι τόσο δυνατή όσο ο ασθενέστερος κρίκος της". Αυτό ήταν το μότο του.


Μια φορά είχε ληστέψει μια τράπεζα πείθοντας τους υπαλλήλους οτι είναι προς το συμφέρον τους να μην αντισταθούν αφού έτσι κι αλλιώς δεν ήταν δικά τους τα χρήματα που θα έκλεβε.

"Μάικ, είσαι παντρεμένος;" ρώτησε τον νεαρό ταμία προτάσσοντας το όπλο του. "Newly wed sir" του απάντησε ο Μάικ. Πρόσφατα παντρεμένος. "Πες μου Μάικ", συνέχισε, "Σε 3 ώρες από τώρα, σε τι κατάσταση προτιμάς να είσαι; Στο κρεβάτι αγκαλιά με τη γυναίκα σου ή στο St.James Hospital αιμορραγώντας βαριά;"

Ο Μάικ φυσικά δε χρειάστηκε ν' απαντήσει και ο ληστής έφυγε κύριος, από την κεντρική είσοδο με μια βαλίτσα λεφτά.

Μονάχα μια αδυναμία είχε ο ληστής της ιστορίας μας, ανυπόμονε αναγνώστη, τα θηλυκά. Αδυναμία διαχρονική και σχεδόν αθεράπευτη. Όντας εκ συνειδήσεως αλλά και εξ ενστίκτου μπον βιβέρ, συγκινούνταν έντονα και πολλές φορές παρασυρόταν από τη θέα μιας θελκτικής γυναίκας. Το 1972 μάλιστα, αυτή του η αδυναμία παραλίγο να γίνει η αιτία που θα τερμάτιζε την παράνομη και τυχοδιωκτική δραστηριότητά του (ή "έναν εξαιρετικά προσοδοφόρο τρόπο να ανεβάζεις την αδρεναλίνη σου", όπως ο ίδιος την αποκαλούσε).

Κατά τη διάρκεια μιας ληστείας του σε επαρχιακή τράπεζα, ενώ αυτός και το 45άρι του στέκονταν πάνω από τον ταμία που γέμιζε το σάκο με δεσμίδες δολάρια, αντίκρισε λίγα μόλις μέτρα παραπέρα μια νεαρή, όμορφη δεσποινίδα που σχεδόν έκλαιγε από τον τρόμο της. Ήταν η Σεσίλια Γουάιτμπρεντ, ένας μικρός άγγελος με τα πιο βελούδινα χαρακτηριστικά που είχε συναντήσει ποτέ σε γυναικείο πρόσωπο. Και ήταν τόσο εύθραυστη...


Την πλησίασε και γονάτισε δίπλα της προσπαθώντας να την καθησυχάσει, ίσως ήθελε απλά να την αγγίξει. Ήταν ριψοκίνδυνο, αλλά δεν το σκέφτηκε στιγμή. Το αποτέλεσμα ήταν να χάσει αυτοσυγκέντρωση και πολύτιμα δευτερόλεπτα και, τελικά, να περάσει 3 μήνες στις φυλακές της κομητείας, ώσπου να αποδράσει με τρόπο που ακόμα και σε μένα παραμένει εν μέρει αδιευκρίνιστος.

Μέχρι σήμερα, ο βαρυποινίτης Καρμέλο "Jackaliño" Ρόσι, τότε 22 χρονώ παλικαράκι, εξιστορεί στους νεότερους τις 87 μέρες παραμονής του ήρωά μας στη φυλακή της Antigua.

"Hell, I tell thou son. Μπροστά σε 39 αγρίμια φύλακες, 12 θανατοποινίτες και 83 από τους χειρότερους εγκληματίες που υπήρξαν στη γη... ακούμπησε το δίσκο του στο τραπέζι, άναψε το άφιλτρο και εκπνέοντας την πρώτη ρουφηξιά ανακοίνωσε πως θα φύγει από την μπροστινή είσοδο, oh hell, i tell thou".

- Όταν, είπε, καταφέρω να μετατρέψω τον αδύναμο κρίκο της δικής μου αλυσίδας στο δυνατότερο όπλο μου.

"Hell, i really tell thou son, ήταν μόλις η τρίτη μέρα από τότε που τον φέρανε μα κανείς δεν τόλμησε να τον αγγίξει ή να χλευάσει. Κι ας μην είχε ποτέ κανείς αποδράσει απ'αυτό το καταραμένο μέρος, fuckin' hell i tell thou."



Ο θρύλος λέει πως πέρασε το αρχικό διάστημα της δεύτερης θητείας του όπως αρμόζει σε έναν αριστοκράτη που θέλει να εξαφανίσει τα ίχνη του παρελθόντος. Διέσχισε τον Ατλαντικό και με περίσσια κομψότητα και ευφράδεια διοχέτευσε την ακατάπαυστη αδρεναλίνη του στα μεγαλύτερα casino της Ευρώπης. Σε ένα περιβάλλον που οι γυναίκες είναι βασικό συστατικό επιτυχίας, χαλιναγώγησε την αδυναμία του χωρίς ποτέ να την απαρνηθεί αλλά μεγαλοφυώς μετατρέποντάς την στο δυνατότερο χαρτί του στα τραπέζια του black jack. Και γνωρίζοντας ότι η ρουλέτα δεν χαρίζει παρά μόνο δανείζει, ήταν αυτός που πρώτος ανακάλυψε το μοναδικό τρωτό σημείο της βάσει του percentage play. Την απέχθειά της προς τους χθεσινοβραδινούς αφελείς και άπληστους νικητές.

Ξεπέρασε τα όρια του μύθου και πάνω του χρεώνονται όλα τα ανεξιχνίαστα γεγονότα των 80's. Από το ναυάγιο του κοντραμπάντου στη Ζάκυνθο έως την ασύλληπτη ληστεία 300$ mln από το Gardner Museum της Βοστόνης εν έτει 1990.

Το "εγχειρίδιον του Καλού Κλέφτη" του Ηλία Πετρόπoυλου καθώς και η παγκόσμια επιτυχία Oceans 11 είναι απτά παραδείγματα της απαράμιλλης τεχνικής του και της έμπνευσης που προκάλεσε στην 7η τέχνη.

Η δράση του σταμάτησε ξαφνικά, την ίδια περίοδο που η Σεσίλια Γουάιτμπρεντ έχασε τη μάχη με την επάρατη νόσο στο σπίτι της στην Omaha της Nebraska.

Ήταν βροχερό φθινοπωρινό απομεσήμερο του 1991. 28 Νοεμβρίου.